Vaak genoeg krijg ik de opmerking naar m’n hoofd geslingerd ‘zo, jij bent wel een partygirl hè?’. Wablief? Ja, ik ga weleens naar een feestje. Wie niet in mijn hoofdstedelijke entourage? Zolang het kan luidt mijn credo dan ook: work hard, play hard!
Nu kan ik het ook wijten aan het ontlopen van allerhande burgerlijkheden. Want bij gebrek aan vaste verkering en ronddartelende spruit(en) hoef ik (voorlopig) dus ook geen plichtmatige grote-mensen-dingen te doen. Zoals bij schoonfamilie aan een bord afhaal-Chinees aanhoren hoe schoonmama haar ramen heeft gelapt, of met kind en al in ‘kijk ons eens chille, hippe ouders zijn’-modus tussen bier en bitterbal door de fan-tás-tische trendkleur van de nieuwste buggy bespreken met gelijkgestemd stel. Nee, ik ben niet aan het stereotyperen. Ieder z’n ding. Ik ken namelijk genoeg voorbeelden die bewijzen dat bepaalde verantwoordelijkheden en zo nu en dan wat vertier goed samen gaan. ‘Balansen’ is niet alleen toepasbaar op voedingspatronen. Just saying.
Voor de aanhangers van part-time escapisme komen er binnenkort weer een paar fijne feestjes aan. De drang hierheen te willen gaan wordt bij ondergetekende deels veroorzaakt door lentekriebels. Die weer worden veroorzaakt door paaseieren. Huh? Ja, die paaseieren zijn evil. Je denkt nietsvermoedend even boodschappen te doen bij de plaatselijke AH en je struikelt er begin februari -terwijl je reet er nog van afvriest- al over de zakken vol in glimmend pastelkleurig metallic verpakte ei-vormige chocoladetroep. En dan zijn er ook nog de Milka Oreo paaseieren. (Degene die deze combinatie heeft bedacht verdient zowel een pak slaag als een standbeeld). Je begrijpt dat een zak van die krengen direct op m’n heupen gaan zitten, dus er zit dan ook niks anders op dan het eraf te moeten dansen. Dus komen we weer bij de feesten. Handig hè, zo’n bruggetje.
Het eerstvolgende feest op het program is O.W.A.P. (voluit de Original Warehouse Acid Party). Daar krijg je sowieso spontaan de lentekriebels van, want dat is zo’n ouderwets vrijheid blijheid partijtje. Mocht je qua leeftijd in de 30+ regionen zweven, dan weet je vast nog hoe vrolijk je werd (en waarschijnlijk nog steeds wordt) van neonkleuren, smileys en confettikanonnen. Dat hebben ze daar namelijk. Evenals blije housedeuntjes uit de good ol’ days. Je kunt er in een baldadige bui zelfs zinnen mee bouwen: ‘It’s gonna be alright’ (Deepzone), ‘I Feel Love’ (Donna Summer’s Danny Howells remix),‘Can you Feel It?’ (Todd Terry), ‘Big Fun’ (Innercity). Vrij vertaald: ‘Het komt goed, ik voel liefde.Voel je het al? Wat een lol!’
Ik zeg het je. Een betere pré-Pasen-parté kun je je niet wensen. Zorg maar dat je er fluorescerend én op je paasbest uitziet. Die verf gaat niet op het ei, maar op je snoet!
Na deze injectie happy vibes is de verplichte paasbrunch de week erop vast ook makkelijker om mee te dealen. In de tussentijd sta ik dan alweer de zoveelste zak Milka Oreo paaseieren er af te wiebelen tijdens DGTL.