Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik een week geleden pas voor het eerst een Waddeneiland bezocht. Dat is voor iemand die geboren is waar ook de boot naar Texel vertrekt best wel gek…Maar goed, there’s a first for everything en zo mocht ik een week geleden ein-de-lijk naar een Waddeneiland. Bestemming? Vlieland.
Bruintje
Mijn week kon niet beter beginnen want maandag vind ik (en velen met mij) meestal de sufste dag van de week en nu zat ik gezellig met Manon van Your Ambassadrice in een taxi (luxepoehoes!!) onderweg naar Harlingen vanwaar we met de watertaxi (ja nog één) binnen 45 minuten de wal van een toen nog mistig Vlieland bereikten. Daar werden we opgewacht door de alleraardigste dames van Badhotel Bruin.
Ik had nog enkel positieve verhalen gehoord over dit boutique hotel midden in het dorp -mèt spa en restaurant- dat mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd. Het is het oudste hotel van Vlieland, en wellicht zelfs van de Wadden. Toen we ook nog eens door de natte snuit van tekkel Bruintje werden begroet kon mijn verblijf al helemaal niet meer stuk. Bruintje kwam als pup met General Manager Corine mee naar het eiland en is tevens de hotelmascotte. Ik vind dat ieder hotel dat zou moeten hebben. Beregezellig.
Eigen terras
Onze groep van zo’n elf dames werd verdeeld over een deel van de 34 kamers die het hotel telt. Lucky me had een allerfijnste tweepersoonskamer met eigen dakterras, riante badkamer en comfortabel bed. De bedden in de kamers zijn allemaal van Nilsson of Auping en in de appartementen vind je de boxsprings van Hästens. Je kunt bij Badhotel Bruin namelijk ook één van de zes appartementen huren. Ideaal als je er een weekje tussenuit wil. We kunnen ons na ons bliksembezoek namelijk heel goed voorstellen dat je dit wilt, en dit is waarom:
5 redenen om naar Vlieland te gaan
1. Rust
2. Strand
3. Zeehonden
4. Vliekeurtje!
5. Badhotel Bruin
Zeehonden galore
Die zeehonden, dat was wel een hoogtepuntje hoor! We hadden echt dikke mazzel dat de mist die bij aankomst het zicht vertroebelde snel optrok, anders hadden we dit niet kunnen meemaken. Volgens Annelies, de eigenaresse van Badhotel Bruin -zij vertoeft al aardig wat jaartjes op het eiland dus zij kon het weten- waren het er nog nooit zoveel. Alsof ze wisten dat wij ze een bezoekje kwamen brengen. Het is ook best een grappig gezicht om de zeehonden daar te zien liggen want als je de zandbank nadert lijken het allemaal enorme kiezels. Tot ze zich op hun aandoenlijke manier voortbewegen of een plons maken. Ze zien er ook allemaal anders uit: sommige zijn bruin, andere weer grijzig of gevlekt als een Dalmatiër. Het was wel zo’n moment dat ik baalde dat de lens van mijn camera niet ver genoeg uitzoomde want beter dan onderstaande foto werd het niet…
Into the Great Wide Open
Na onze zeehondentocht kwam nog een ander hoogtepunt. Het weer zat enorm mee dus maakten we een fietstocht via Stortemelk, het kampeer- en evenemententerrein waar ook het populaire muziekfestival ‘Into the Great Wide Open‘ wordt gehouden (nu al uitverkocht, sorry…), naar het strand. Daar brandde een knus kampvuur en stonden allerlei versnaperingen -oesters! bubbels! Vliekeurtje!- voor ons klaar. En ik kan je zeggen: daar knapt een mens van op.
Terug in het hotel waren we rozig van de zilte zeewind en de eh…bubbels. Eerst even zweten in de sauna en een baantje trekken alvorens aan te schuiven bij het diner.
Menu du chef
Chef Raymond Venmans van restaurant Bravoure stond eerder enkele jaren achter de gaspitten van het Amstel hotel. Je snapt dat we wel verwachtingen hadden van zijn kookkunsten en die stelden niet teleur. Met stip de favoriet van ons driegangen-menu was het voorgerecht: een tartaar van zeebaars met Granny Smith, venkel, bleekselderij, avocado en wasabisaus. De saus kwam er pas bij nadat ik de foto had gemaakt (ik kon weer niet wachten) maar maakte het gerecht compleet. Wasabi is nu eenmaal een mooie smaakmaker bij rauwe vis. Daarop volgde een zacht gegaarde kalfssukade met spruiten, spekjes, paddenstoelen en een jus van kastanjes. Een vrij winters gerecht maar alsnog heerlijk. En dat terwijl spruiten mijn minst favoriete groenten zijn. Toe kregen we een chocoladefestijn met tonkaboon, witte chocolade-ijs en een macaron. Tja, chocolade…altijd goed.
Moe maar voldaan kroop ik mijn bed in. De volgende ochtend genoten we nog van een uitgebreid ontbijt waar de Vlielandse lekkernijen van Bakkerij Westers deel van uitmaakten, waaronder Vlielands ‘Juthout’: een gelaagd krentenbrood gevuld met suiker, boter en kaneel. Ook heel lekker als je ‘m doopt in het Vliekeurtje. Voor dat laatste kon ik gelukkig om 10:00 u al terecht bij de slijterij, die tegelijkertijd ook dienst doet als snoepwinkel. Multitaskende bedrijven schijnen normaal te zijn op een eiland. Zo is de huisarts tegelijkertijd dierenarts, wist Annelies ons te vertellen. Knusse boel in de wachtkamer ;)
Sportief fietsten we gezamenlijk naar de haven waar we weer op de watertaxi terug naar Harlingen sprongen. Best een beetje bedroefd dat ons bezoek aan Vlieland er weer op zat. Nu eerst nog die andere Waddeneilanden bezoeken, maar ik vermoed dat Vlieland favoriet zal blijven.
